Soms kan ik me opeens zo intens gelukkig voelen dat ik bijna licht geef. Zoals deze week, tijdens mijn eerste fietstochtje met Finn.
Als kleintje mee op de fiets. Zelf vond ik het als kind geloof ik vooral erg spannend aangezien mijn moeder – onbedoeld – een nogal ‘zwabberige’ fietser was 😉
Maar toch keek ik stiekem al sinds de geboorte van Finn uit naar het moment dat ik met hem kon gaan fietsen. Of eigenlijk al veel langer… tijdens de zwangerschap begon de maandenlange onderzoekstocht al naar de ultieme e-bike om dit zo comfortabel en succesvol mogelijk te maken. (Want hoe sportief ik ook ben, mijn ervaring leert dat fietsen met een kleintje best zwaar is, ik altijd de wind tegen lijk te hebben en dat onze woonomgeving toch heel wat heuvels en vals plat heeft…).
Deze week was het dan zover. Buiten scheen de zon en Finn keek mij trots rechtop zittend in zijn stoeltje aan: de tijd leek mij rijp om het fietsavontuur te gaan beginnen! Waar ik normaal alles van Marktplaats haal, kocht ik daarom meteen een mooi nieuw stoeltje en de volgende dag werd het al bezorgd.
Je begrijpt dat het zitje een half uur na de bezorging al op de fiets gesleuteld was en Finn erin zat. Die voelde zich de koning te rijk en nam het vreemde ding waar hij zo heerlijk hoog en droog op zat in alle detail in zich op. Het was inmiddels al laat in de middag, maar ik kon niet wachten tot de volgende dag om een eerste ritje te gaan maken!
En wat vond Finn het mooi. Met zijn kleine handjes pakte hij stoer het beugeltje voor zich beet en zijn pluizige bolletje ging alle kanten op, om maar niks van zijn omgeving te missen. Tot hij toch wel moe werd, zijn hoofdje op het kussentje voor zich liet zakken en lekker met zijn oogjes half dicht lag te soezen. Dit was waar ik zo op gehoopt had. Het was zelfs nog zoveel leuker en schattiger, dat mijn ogen als spontane reactie volliepen met tranen van geluk!
Dat laatste is best vreemd, want ik vind mezelf eigenlijk vrij nuchter, ook als het over Finn gaat. Maar zonder zweverig over te willen komen lijkt alsof ik sinds mijn zwangerschap dingen wat heftiger beleef. Minder leuke dingen brengen me veel sneller van mijn stuk, maar als fijne tegenhanger kan ik ook veel intenser genieten van alle wél leuke dingen (die gelukkig de overhand hebben).
Of het nou tussen mijn oren zit of het hormonen zijn: die tranen van moedergeluk mogen van mij blijven!
Erg blij dat jij geen zwabberende fietser bent geworden😳
Voor Finn gaat een wereld open in zijn baby bestaan….en jeetje wat wonen we toch op een mooie plek!
Wat een mooi verhaal weer!